Umut papatyalara kalmamalı

Konuk yazar Selahattin Gezer yazdı... Papatya olmak zordur; yaprak yaprak tüketilip, ortada sapsarı hüzünle bırakılmak... Mevsimin müjdecisi olarak gelir, bazen ayaza yakalanır ve kırbaç gibi bahar yağmurlarına direnir. Umut bağlarlar, yok ederler: ’Seviyor, sevmiyor’ diye... Ötekileştirmede mahir...

Konuk yazar Selahattin Gezer yazdı...

Papatya olmak zordur; yaprak yaprak tüketilip, ortada sapsarı hüzünle bırakılmak...

Mevsimin müjdecisi olarak gelir, bazen ayaza yakalanır ve kırbaç gibi bahar yağmurlarına direnir.

Umut bağlarlar, yok ederler: 'Seviyor, sevmiyor' diye...

Ötekileştirmede mahir olan insanlar, çiçekleri de ötekileştirdiler, sınıflandırdılar.

Onlar için orkide, beyaz ırktır, papatyalar ise zencidir; arka mahallenin çocuklarıdır...

Oysa az bir sevgiyle koşar gelir toprağın altından, bize ilk sıcak tebessümlerini sunarlar.

Önce onlar karşılık verir sevgiye; bahar muştucularıdır...

Sanat-ı İlahi nasılda denk getirmiştir, beyazla sarıyı...

Papatya, nebatatın gün doğumudur.

Çok olmaları, bahar vagonlarıyla gelecek olan rızkı bize inatla hatırlatmak içindir.

Demezler: 'Geliyor, gelmiyor'... 'İnşallah gelecek' derler...

Geleceğin ve gelecek olanların müjde yastıklarıdır onlar...

İLAHİ SALTANAT Aslında bayraktaki ay yıldıza da benzerler.

Karışık tesadüflerin oyuncağı olmadan, tabiattaki İlahi saltanatın sembolüdürler...

Ve papatya, beyaz yapraklarıyla cenneti müjdelediği gibi, ortasındaki sarılığıyla Sanatkar'ını hatırlamayanlara ateşi hatırlatır...

Severken papatya olabilmek; yaprak yaprak cömertçe, yok etmeye çalışanlara inat...

Papatya gibi hüznü kendimize saklamak, sessizce ve vakur.

Sevmeyi becerene ne gerek papatyadan medet istemek.

Her yaprağı ışıl ışıldır, bembeyaz, yumuşacık ve narin, umut dolu.

Fedakâr sevenden başka, kim saklar sarı hüznü kendine?

Ya da kim umut arayana yoldurur kolunu kanadını?

İnsanların, sevgi arayışları biraz da duymak istediklerini duymadıklarından dolayı değil midir?

Ne büyük cimriliktir sevdiğini söylememek...

Sadece bize her an sevdiğini söyleyen, bir olan Rahman-ı Rahîm'imiz var.

Ve papatya der: 'Kırıp dökmeyin, bende giderin şiddetinizi, öfkenizi; seviyor, sevmiyor' diye.

Sevgi için umut iyidir; zehri alır, asi olmaz beklerken.

Bir de karşılık beklemeden sevenler vardır...

Neden beklenir ki sevilmek?

En asili, sevmek değil midir?

Yağmurun beklentisi olmadan toprağı sevmesi, güneşin beklentisi olmadan çiçeği sevmesi, annenin beklentisi olmadan yavrusunu sevmesi gibi, sevemez miyiz?

Bekleyince ödünç verilmiş olmuyor mu sevgi?

GÜNEŞ GİBİ DOĞ Ah sevgisiz yürek!

Ne çarpıyorsun, taşlar hareketsiz değil midir?

Kâinatı harekete getiren, İlahi sevgidir.

Feza nehrinde aşka gelip akan yıldızlardır...

Ah kalp!

Menteşelerini yağla, boş kalmasın için.

Zira sevilmesi gereken çok şey var...

Kibrin ne çok paslatmış; gıcırdıyor, açılmak istemiyorsun...

Evet, kalmamalı umut papatyalara. 'Seviyor, sevmiyor' ne ilgilendirir kalbi?

Tarlayı mı ekiyoruz mahsul almak için?

Güneş gibi doğ, perdesini açmayan düşünsün.