Trabzon-Bedensel engelli çift, birbirlerine 'el ve ayak' oldu

TRABZON'da 15 yıl önce evlenen bedensel engelli Hikmet (55) ve Sevgi Polat (51) çifti, hayatın tüm zorluklarına karşı birlikte mücadele ediyor.

Doğuştan gelen engeli nedeniyle kolları olmayan Sevgi Polat ile geçirdiği hastalık sonucu bacakları ve el parmaklarının bir kısmını kaybeden eşi Hikmet Polat, 13 yaşındaki kızlarını büyütürken, karşılaştıkları güçlükleri, karşılıklı sevgiyle aşıyor.

Hikmet Polat, tek mücadelesinin kızı için olduğunu söyleyerek, "Eşime 'sen benim bacaklarım, ben de senin kollarınım' dedim.

Hayattaki tek mücadelemiz kızımızın okuması ve kendi hayatını kurtarabilmesidir" dedi.Akçaabat ilçesinde yaşayan doğuştan engeli nedeniyle 2 kolu olmayan Sevgi Polat ile geçirdiği 'buerger' hastalığı nedeniyle yüzde 92 engelli kalarak bacaklarını ve el parmaklarının bir kısmını kaybeden Hikmet Polat, 15 yıl önce internet üzerinden tanışarak evlendi.

Bedensel engelli olarak yaşam mücadelesi veren çiftin 2012 yılında Nisa adını verdikleri kızları dünyaya geldi.

Hayata birbirinden aldıkları güçle tutunan Polat çifti, bir yandan kızlarını büyütürken, bir yandan da günlük yaşamlarında karşılaştıkları güçlükleri, karşılıklı sevgiyle aşıyor, birbirine verdikleri destekle hayata sımsıkı bağlanıyor.

Ev işleri yapamayan Sevgi Polat'a, ilçe belediyesi tarafından belirli günlerde bakıcı desteği veriliyor.

Sevgi Polat, boş zamanlarında ilçedeki Türk halk müziği korosuna katılarak türküler söylüyor, müzikle moral buluyor.

Hikmet Polat ise ailesine daha iyi bir yaşam sunabilmek için iş imkanı arıyor.'HAYATA TUTUNMAYA ÇALIŞIYORUM'Sevgi Polat, kızının isteklerini karşılayamamanın kendisini üzdüğünü ifade ederek, "Doğuştan engelliyim, 2 kolum ve parmağım yok. 2 kalçamdan da ameliyat oldum.

Hayata tutunmaya çalışıyorum.

Zorluk yaşıyoruz.

Geçinmekte de güçlük çekiyoruz.

Bu duruma alıştım.

Eşimle tanıştım, evlendik, buraya yerleştik.

Kızımız oldu.

İkimiz toplamda 26 bin TL maaş alıyoruz.

Kira vermekte zorlanıyoruz.

Genç kız oluyor, istekleri oluyor.

Onun isteklerini karşılayamamak bizi üzüyor.

Sokakta kızımla yürürken, 'Bu senin kızın mı?' 'Kızını nasıl büyütüyorsun?' 'Neden kolların yok?' diye sorup merak ediyorlar.

Kızım da sormalarını istemiyor ve üzülüyor.

Kızım 2,5 yaşındayken neden kollarımın olmadığını sormuştu.

Fark ettiğinde çok üzüldü.

Babasının da benim de durumum belli.

Arkadaşlarının ailelerini anlatıyor.

Biz onunla her yere gidemiyoruz" dedi.'BEN KENDİMİ NORMAL GÖRÜYORUM'Engelli bireylere yaklaşımda duyarlı olunması gerekildiğini vurgulayan Sevgi Polat, "Ben bu durumuma alıştım ama kızımın yanında soru sormalarını istemiyorum.

Duyarlı olmalarını bekliyorum.

Bana da normal bir insan gibi davransınlar istiyorum.

Çünkü ben kendimi normal görüyorum.

İlçedeki koro eğitimlerine katılıyorum.

Türküler söylüyorum.

Stres atmak için gidiyorum.

Kendimi daha iyi hissediyorum, vakit buldukça gitmeye çalışıyorum.

Evde iş yapamıyorum.

Hayattan beklentim, kızımın güzel bir geleceğinin olması" diye konuştu.'SEN BENİM BACAKLARIMSIN, BEN DE SENİN KOLLARIN'Hikmet Polat, tek mücadelesinin kızı için olduğunu söyleyerek, "Hayatımı sürdürürken eşim ile tanıştım.

O dönem de rahatsızlıklarım vardı.

Şeker ve 'buerger hastalığı' nedeniyle bacaklarım kesildi ve engelli durumuna düştüm.

Eşimle tanıştıktan sonra durumumu ona anlattım.

O da bana kendi durumunu anlattı.

Sonrasında anlaşarak evliliğe başvurduk.

Eşim de engelli, onun kolları benim ayaklarım yok.

Ben ona, 'sen benim bacaklarım, ben de senin kollarınım' dedim. 2010'da evlendik ve bir kızımız oldu.

Hayattaki tek mücadelemiz kızımızın okuması ve kendi hayatını kurtarabilmesidir.

Geçimimiz zor oluyor ve sıkıntı çekiyoruz.

Ayaklarım olmadığı için çalışamıyorum" ifadelerini kullandı.'EN AZINDAN KIZIMIN İSTEDİKLERİNİ ALABİLİRİM'Bedensel engelli olmanın zorluklarını ve iş aradığını anlatan Hikmet Polat, "Masabaşı, danışmanlık, müşteri hizmetleri, yönlendirme gibi işlere ihtiyacım var.

Yüzde 92 engelliyim.

Gücümün yettiği yere kadar eşime ve kızıma yardımcı olmaya çalışıyorum.

Hayalim, işimin olması.

İşim olsaydı daha rahat hareket ederdim, en azından kızımın istediklerini alabilirdim.

Dürüm almak istesem dükkana giremiyorum.

Kahveye, markete gitsem dışarıda kalıyorum.

Engelli olmanın zorlukları var.

Vatandaşlardan da rica ediyorum.

Dışarıya çıkmak istediğimde kızım bana yardım edebilmek için elinden geleni yapıyor.

Tekerli sandalyemi tutuyor.

O da zorlanıyor" diye konuştu.

Haber-Kamera: Selçuk BAŞAR-Efnan DEMİREREN/AKÇAABAT(Trabzon),