Gidenin ardından

Geldi geçti hayatımızdan bir koca yıl daha.

Belki unutulacak koşturmalar telaşlar, hatta belki de bazı mutluluklar.

Elbet unutmak isteyeceğiz üzüntüleri, sıkıntıları.

Unutulmaz kimi acılar ise yazılacak insanlık tarihine Arş-ı alâya yükselen feryadın çığlıkları Gazze soykırımı ile.

Kim bilir şimdi nasıldır başına bomba düşmemişse ölmedi diye sevindiğimiz aç, susuz, ilaçsız yetim, öksüz o çocuklar.

Hele de bu soğukta.

Gidenin ardından akla gelirken bunlar, bir haber düşüyor gündeme.

Başkanı olduğu belediyede maaşını alamamış işçiler grevde sokaklarında çöpler birikmişken dağ gibi sevgilisi ile Tayland tatilinden Buca Belediye Başkanı Görkem Duman’ın fotoğrafları.

Karışıyor Gazze fotoğraflarına şaşırıyor aklım en çok da sıkışıyor yüreğim.

INADINA UMUT Fakat yine de bir umut.

Tüm kötülere inat !

İnsanlığın var olduğunu dünyaya haykıran o yürekleri yakan merhametiyle teröristin kalkan yaptığı çocuklara kıyamayan vatanına milletine kendini siper edip şehit düşen yüce gönüllü askerimizin, polisimizin seslenişinde.

Hiç silinmeyecek belleklerden “çocukları öldürmeyiz biz”.

KELİMELER Kelimeler vardır silinmez belleklerden.

Kelimeler vardır ben hüzünlüyüm der.

Bazıları da vardır ki bitmeyen sitemlerle dolu.

Kiminde içi beni, dışı seni yakar misali cümleler.

Kimi de kenara çekilmişliğin suskunluğunda geldik gidiyoruz der.

Hayat da zaten böyle bir şey değil midir?

O halde Hakkı bilen eşrefi mahlukat yolunda varsın bazıları alacaklı sansın kendini vursun dünyanın dibine dibine kelimeler bile bıkkınken onların dilinden şimdiden deriz bin şükür biz 2026 ‘ya.

Yeter ki, olsun gönüllerde merhamet dolsun taşsın iyilikler.

Zaten neydi ki geriye kalan?