Sokak esnafı Çaycı Semih’in sabrı nereye kadar?

Sokak esnafı Çaycı Semih’in sabrı nereye kadar?

Yazar: Geyik yapılırken duydum kafelerin ağız sulandıran bir karı varmış; mesela maliyeti 20 TL’lik kaveyi ortalama 200 liraya okutuyorlarmış, günde bilmem kaç tane şey’ederlerse cirodan net kar..

Bıdı bıdı..

Yürüyordu muhabbetleri arkadaşların.

Daha fazlasını dinlemeye kafam elvermedi.

Üstelik bu muhabeti de çay ocağında yapıyor olmaları beni bu espriyi bulmama vesile oldu haklarını yemeyelim yani..

Çizer: Hocam aslında iyi para varmış hakikaten, sabahları kahvesiz ayılamayan ciddi bir kalabalık var bildiğim.

Beşiktaş yaya geçidinde gördüm; elinde meşale gibi karton kahve bardağı taşıyan insanlar sanki çarşıya zombi istilasına gelir gibiydiler..

Yazar: Ne dersen de yurdum insanı için kafe açıp köşeyi dönme hayali o kadar kolay değil, dev sermayeli küreseller pazarı istila etmişler çoktan.

Çizer: Madem böyle köküne kadar kazıklıyorlar milleti, niye gidiyor bu insanlar?

Ben kafe zincir sahibi olsam yine de gitmem kendi zincirlerime..

Ben yer işgal edeceğime, müşteriye yer açayım o ütülsün isterim yani..

Yazar: Gerçi senin bilmediğin bazı psikolojik yönlenmeler var canım Çizerim; oralara gidenler cin gibiler merak etme kaç paralık kahveye ne kadar köpük farkı aldıklarının bilincindeler.

Oradaki mevzu; insanımıza kapitalizm ablukasıyla birlikte dayatılan sınıf farkının tuhaf sınırlarının gösterişidir.

Çizer: Çok karışık geldi bana bu psikolojik analiziniz hocam?

Yazar: Diyorum kl; zincire oturan eleman, kendini matah hissetmek istiyor ve etrafında 20 liralık kahveye 200 lira bayılanlarla birlikte ortak atmosferi solumak istiyor.

Etraflarında 20 liralık kahveye 30 lira verenleri görmek istemiyorlar. “Hepimiz 200’lüküz” diye, içsesleriyle bağ kuran adı konmamış topluluğun asil üyesi olduklarını hissetmek istiyorlar!

Çizer: Hocam iki çay alıp geliyorum?